The art of packing: Level 2

Menigeen onder jullie durft waarschijnlijk te vermoeden dat yours truly zich het voorbije jaar heeft ontpopt tot Master in het Pakken der Valiezen. Dat mag ook wel, na zo'n dubbel dozijn persreizen, hoor ik u denken. True shit.

Tegenwoordig slaag ik er geheid in om slechts de helft van mijn garderobe te emigreren voor een tweedaagse trip, én om minstens een kwart van mijn valiesinhoud af te stemmen op reële (in de plaats van wenselijke) weersomstandigheden (Global Warming ten spijt blijkt dat het nooit vijfendertig graden wordt in Oslo medio december. Boe!).

Niet nodig om deze in te pakken als je gaat skiën, dus. Maar ze is zo mooi, Mijnheer {Pepe Jeans, Spring Summer '11}

Een andere toe te juichen evolutie: kledingstukken komen niet langer accordeongewijs uit mijn koffer (sjaals of strandlakens als tussenlagen gebruiken always does the trick). En als er dan toch een jurkje voor kreukkamikaze heeft gespeeld onderweg, dan heb ik enkel een kleine honderd liter heet water nodig om mijn hotelbad te transformeren in een uit de kluiten gewassen stoomstrijkijzer. Eer ik trouwens een bataljon natuurvrienden tegen mij in het harnas jaag: ik gebruik dat water achteraf natúúrlijk ook om vrolijk zelf in te baden. Enkel en alleen uit ecologische redenen, dat spreekt voor zich. Maar terwijl ik daar toch lig, zou ik wel gek zijn om niet even een gelaatsmaskertje op te smeren? Maar zonder parabenen, hoor.

Mijn hotelbad in het Soneva Kiri Resort (Thailand) leende zich helaas niet zo tot stoomstrijkijzer. Buiten dat - en de kikkers - evenwel niks op aan te merken :-)

Enfin, back to packing.

Allicht meende mijn valiezenonderbewustzijn dat ik niet zo zelfvoldaan op mijn lauweren mocht gaan rusten. Enter: the art of packing, level 2. Weinig praktisch ingesteld als altijd, ben ik er namelijk in geslaagd om twee zomerreizen boem-klets na elkaar te boeken. Met nauwelijks een half nachtelijk etmaal reispauze in België. Amper terug van een zonnetripje naar Malta met moederlief, zit ik al met één been liefkozend naast the manfriend op het vliegtuig naar Boedapest. Niet dat ik daar nachtenlang om ga janken, maar vestimentair gezien levert dubbele vakantiepret toch ook een paar dubbele struikelblokken van praktische aard op.

Zo vermoed ik dat ik, net wedergekeerd uit Malta, geconfronteerd zal worden met acute post-strandvakantie-luiheid. Voor de actieve trippers die niet bekend zijn met het fenomeen: na een week schranzen van het meterslange ontbijtbuffet, cockails drinken met sloten (wat zeg ik: Zeeën! Oceanen!) en godganse dagen half-duttend dobberen op een luchtmatras is zelfs het strikken van een veter (laat staan twee!)/vier en een halve meter wandelen/ademen te veel moeite voor menig strandganger. U begrijpt dat ik, eens ik het vliegtuig van Air Malta puffend en steunend ben uitgerold, vermoedelijk voor geen meter zin ga hebben om naast de wasmachine te waken of om bij nacht en ontij droogkasten in en uit te laden. Een alternatief dringt zich op. Ik moet, oh boy, in één keer twéé verdomde valiezen pakken.

Multipacking zou misschien al iets beter gaan met twee flashy exemplaren uit de multikleurtjescollectie 'Colora' van American Tourister. I like.

En dat dubbel pakken, dat blijkt allerminst simpel, beste lezer. Er wordt nu immers - god forbid - van mij verlangd dat ik mijn hoogzomerkleerkast genadeloos in tweeën deel. Hoewel sommige items zich tamelijk gewillig laten categoriseren (de zwarte bodycondress, bijvoorbeeld, is too hot for dining with the mummy, dus die vliegt regelrecht in the-boyfriend-suitcase), komt dubbel inpakken neer op slechts één ding: mijn kleerkast A- en B-listen. Want, wegens een (u gelooft het nooit) schrijnend tekort aan übercoole + 35°C outfits, ben ik eilaas niet in staat om twéé perfecte vakantiekoffers te pakken. Als een kersverse, trotse moeder die net een tweeling heeft gebaard moet ik plots beslissen welk van de twee jurkjes/jumpsuits/shorts ik mooier vind dan het andere, teneinde compromisgewijs met twee even semi-fashionable koffers te eindigen. Zucht. Ik denk – eerlijk waar – dat ik nog liever BHV splits dan mijn eigen kleerkast.

Dixi,

Rieno