The art of packing: Level 2

Menigeen onder jullie durft waarschijnlijk te vermoeden dat yours truly zich het voorbije jaar heeft ontpopt tot Master in het Pakken der Valiezen. Dat mag ook wel, na zo'n dubbel dozijn persreizen, hoor ik u denken. True shit.

Tegenwoordig slaag ik er geheid in om slechts de helft van mijn garderobe te emigreren voor een tweedaagse trip, én om minstens een kwart van mijn valiesinhoud af te stemmen op reële (in de plaats van wenselijke) weersomstandigheden (Global Warming ten spijt blijkt dat het nooit vijfendertig graden wordt in Oslo medio december. Boe!).

Niet nodig om deze in te pakken als je gaat skiën, dus. Maar ze is zo mooi, Mijnheer {Pepe Jeans, Spring Summer '11}

Een andere toe te juichen evolutie: kledingstukken komen niet langer accordeongewijs uit mijn koffer (sjaals of strandlakens als tussenlagen gebruiken always does the trick). En als er dan toch een jurkje voor kreukkamikaze heeft gespeeld onderweg, dan heb ik enkel een kleine honderd liter heet water nodig om mijn hotelbad te transformeren in een uit de kluiten gewassen stoomstrijkijzer. Eer ik trouwens een bataljon natuurvrienden tegen mij in het harnas jaag: ik gebruik dat water achteraf natúúrlijk ook om vrolijk zelf in te baden. Enkel en alleen uit ecologische redenen, dat spreekt voor zich. Maar terwijl ik daar toch lig, zou ik wel gek zijn om niet even een gelaatsmaskertje op te smeren? Maar zonder parabenen, hoor.

Mijn hotelbad in het Soneva Kiri Resort (Thailand) leende zich helaas niet zo tot stoomstrijkijzer. Buiten dat - en de kikkers - evenwel niks op aan te merken :-)

Enfin, back to packing.

Allicht meende mijn valiezenonderbewustzijn dat ik niet zo zelfvoldaan op mijn lauweren mocht gaan rusten. Enter: the art of packing, level 2. Weinig praktisch ingesteld als altijd, ben ik er namelijk in geslaagd om twee zomerreizen boem-klets na elkaar te boeken. Met nauwelijks een half nachtelijk etmaal reispauze in België. Amper terug van een zonnetripje naar Malta met moederlief, zit ik al met één been liefkozend naast the manfriend op het vliegtuig naar Boedapest. Niet dat ik daar nachtenlang om ga janken, maar vestimentair gezien levert dubbele vakantiepret toch ook een paar dubbele struikelblokken van praktische aard op.

Zo vermoed ik dat ik, net wedergekeerd uit Malta, geconfronteerd zal worden met acute post-strandvakantie-luiheid. Voor de actieve trippers die niet bekend zijn met het fenomeen: na een week schranzen van het meterslange ontbijtbuffet, cockails drinken met sloten (wat zeg ik: Zeeën! Oceanen!) en godganse dagen half-duttend dobberen op een luchtmatras is zelfs het strikken van een veter (laat staan twee!)/vier en een halve meter wandelen/ademen te veel moeite voor menig strandganger. U begrijpt dat ik, eens ik het vliegtuig van Air Malta puffend en steunend ben uitgerold, vermoedelijk voor geen meter zin ga hebben om naast de wasmachine te waken of om bij nacht en ontij droogkasten in en uit te laden. Een alternatief dringt zich op. Ik moet, oh boy, in één keer twéé verdomde valiezen pakken.

Multipacking zou misschien al iets beter gaan met twee flashy exemplaren uit de multikleurtjescollectie 'Colora' van American Tourister. I like.

En dat dubbel pakken, dat blijkt allerminst simpel, beste lezer. Er wordt nu immers - god forbid - van mij verlangd dat ik mijn hoogzomerkleerkast genadeloos in tweeën deel. Hoewel sommige items zich tamelijk gewillig laten categoriseren (de zwarte bodycondress, bijvoorbeeld, is too hot for dining with the mummy, dus die vliegt regelrecht in the-boyfriend-suitcase), komt dubbel inpakken neer op slechts één ding: mijn kleerkast A- en B-listen. Want, wegens een (u gelooft het nooit) schrijnend tekort aan übercoole + 35°C outfits, ben ik eilaas niet in staat om twéé perfecte vakantiekoffers te pakken. Als een kersverse, trotse moeder die net een tweeling heeft gebaard moet ik plots beslissen welk van de twee jurkjes/jumpsuits/shorts ik mooier vind dan het andere, teneinde compromisgewijs met twee even semi-fashionable koffers te eindigen. Zucht. Ik denk – eerlijk waar – dat ik nog liever BHV splits dan mijn eigen kleerkast.

Dixi,

Rieno

Petit Rien du Jour

These New Look shoebooties are made for walking.{Fall-Winter '11}

Ik denk, beste vrienden van het hooggehakte schoeisel, dat ik alvast (een tikje voorbarig, maar soit) een kleine wintercollectie-spaarpot ga aanleggen voor fraaie exemplaren als deze. Kwestie van mijn hakkenschade ruimschoots in te halen, enzo. Want het betreft hier geen 'roekeloos-geld-over-de-balk-smijterij', maar een rehabilitatieproject voor mijn gekneusd modezieltje. En dan mag een mens al eens een paar zilverlingen spenderen, me dunkt!

Tiny Me vs. The Fashionbizz

Woensdag jongstleden verzamelden het kruim van de Belgische mode(blog)wereld + ik (toevallig uitgenodigd), voor wat werd gemarket als het hipste feestje van de zomer. Feestreden in kwestie: de opening van de eerste Forever 21 boetiek in de Benelux (vanaf 30 juli op de Brusselse Nieuwstraat, trouwens. Hoer-a, hoer-a!). Als die hard fan van trendy mode voor de kleine portemonnee was ik vanzelfsprekend met graagte op het appel.

Maar.
Wat trekt een mens in godsnaam aan voor zo'n event? Nadat ik de e-uitnodiging zowat veertien keer heb afgespeurd naar een vestimentaire hint (Stadskledij? Gala? Fluorescente jumpsuits?), besluit ik voor het goeie ouwe compromis te gaan. Eerst en vooral mag duidelijk zijn dat overdressed al-tijd beter is dan 'woeps-ik-kom-net-uit-de-sportzaal-aanwaaien'. Ook als je naar de dichtstbijzijnde Pakistaan strompelt om een nachtelijke craving/hardnekkige verslaving te bevredigen. Schaar-steen-papier-gewijs (of blad-steen-schaar, voor de puristen) winnen hakken het dus zonder uitzondering van platte schoenen, en doen jurkjes het keer op keer beter dan plain old jeans.

Helaas is mijn stiletto-embargo nog steeds niet opgeheven (hetgeen ik onmenselijk vind, maar bon), en kan ik mijn muisgrijze/helblauwe/zelftannerbruine kniebrace na drie maanden nog steeds niet fashionable camoufleren in combinatie met een jurk. In een creatieve bui heb ik enkele weken terug een paar opaque panty's (mijn enige paar van Falke, bemerkte ik achteraf. Great.) verknipt om het onding toch een tikje te verfraaien. Tot ik vier keer daags de vraag kreeg waarom ik een legging droeg met één enkele broekspijp. En ik mij bijgevolg vier keer daags een complete mongool voelde.

Probeer dàt maar eens te camoufleren, beste vrienden.

Dus, zowel ieniemienie bodycon dress als pretty high heels: geen optie. Bleven over: ballerina's (beetje saai), platte sandaaltjes x 4 (beetje te glibberig bij regenweer. We willen het andere been graag intact houden enzo...), panterprint sloefjes (beetje te panter. En eigenlijk ook te sloefjes) en beige derby's. (weinig glam, maar wel 'in'. Verkocht, dus.).

Vestimentair gezien ging het mij minder voor de wind. Na zo'n twaalf perfect gestreken kledingstukken te hebben gepast en vervolgens pruilend/hysterisch op bed te hebben gegooid (met mezelf erbij), nam ik, gezien de tijdsdruk, uiteindelijk snel-snel vrede met een grasgroene skinny (want: casual) + kanten blazer (want: mijn nieuwste aanwinst van The Kooples, en dus niet alleen classy, maar bovenal origineel).

De blazer in kwestie



Think again. Ternauwernood gearriveerd op de knalroze loper, ben ik al in een gitzwarte modedepressie weggezonken. Mijn mede-aanschuivenden hebben kennelijk allemaal wél perfecte knieën (hetgeen makkelijk valt te observeren als je, met een bescheiden meter zestig, halverwege de heup van de meeste - irritant lange - genodigden komt). Ergo: iedereen draagt hakken (zelfs de mannen in mijn, - oké - ietwat wazige, met tamelijk wat spleen doordrenkte, herinnering). En wel hakken met-een-knoert-van-een-H. En strikken. En plateautjes. En poppy kleurtjes.

Depressieplek numero uno

Hoge hakken hier-daar-overal

Maar seg, ik ga mij hier toch niet laten kisten voor een centimeter of twaalf, zeker? Ik heb toch nog altijd mijn retekoele blazer, nietwaar? Ja hoor. Net zoals het meisje dat blonde-haren-pantène-gewijs-in-de-wind-wapperend elegant uit een wagen stapt. Eerst stiletto nummer één, dan nummer twee.

Meestal ben ik niet zo'n wenertje als het over zelfde-kledingstukken-op-zelfde-feestje aankomt. Nu kennelijk wel. Vooral omdat het meisje met modelallures in The Kooples blazer A, mezelf (zonder modelallures) in The Kooples blazer A' zowaar niet opmerkt en knal achter mij komt staan, mij vervolgens heupwiegend passeert en blijkbaar besluit om voor de rest van de avond in een omtrek van welgeteld 1 meter om mij heen te cirkelen (that's just plain cruel, man).

Ikzelf ben dan weer niet weg te slaan van een grote bokaal snoepspekken(candy + miserable me = not a winning combo) en de Vedett-tap, alwaar ik mijn wraak zorgvuldig uitkien. Geef mij nog een maandje of drie, en dan wurm ik mezelf in élk paar hoge hakken dat mijn shoppingpad kruist (Forever 21, here I come). Dan draag ik nooit of te nimmer nog plat schoeisel. Dan ga ik élke motherfucking roze loper 'ownen'. Zegdatikhetgezegdheb.

Sorry Dukan

On my soon-to-buy-list: Melissa by Vivienne Westwood

{Event pictures by Oona, thanks.}