Situatieschets: tijdens een (overigens heel fijne) perslunch in Cannes diep ik mijn gsm op uit de vuilbak waarin mijn handtas tegenwoordig is getransformeerd (denk: vier tinten rode lipstick, recente en minder recente vliegtickets, metrokaartjes van Berlijn – uitermate handig in Cannes, trouwens, opgefrommelde hooikoortszakdoekjes, niet schrijvende stylo's en een moleskine of drie. Sorry Marc.). Ik leg mijn, okay granted, retro-exemplaar op tafel en het ding wordt stan-te-pe-de weggegrist.
Mijn Zwitserse tafelgenote/modejournalist bekijkt de hotpink-Nokia-van-49-euro-in-kwestie vanuit àlle mogelijke hoeken, en geeft 'm dan, onder luid gekir, door aan de negen andere dispartners. De conclusie is duidelijk: het betreft hier een curiosum uit de bijna-steentijd. Mijn telefoon is voor smartphone addicts, wat een 3210 is voor mij. Nogal 'uit', dus. Met een laatste, licht denigrerende 'oh this is the cutest old phone ever', voel ik mij tamelijk hard gepakt in mijn coolness. Ik mompel verontschuldigend iets over 'tenminste geen gedoe met die onhandige met touchscreens'. Tafelgenoot 5 toont trots een Blackberry. Met toetsen enzo. Ik sta fashionschaakmat.
Call me crazy, maar ik heb redenen om aan te nemen dat my precious Nokia daar en dan een minderwaardigheidscomplex van 'ik-zal-u-gaan-hebben' heeft opgelopen. Na een wanhoopspoging of negen (neen, ik heb 'm niet laten vallen. Hij sprong zowaar vanzelf uit mijn handen), was het aangewezen 'time of death' te, erm, 'callen.' Exit Nokia.
Enter: de tamelijk bejaarde Blackberry van mijn collega. Ik mag het ding lenen/hebben, want ze hoeft het niet meer. Terecht ook. Berichten moeten ogenblikkelijk gelezen worden of Mister Phone delete ze gewoon op eigen houtje. Na welgeteld één smartphoneweek is mijn omgeving een tikje razend. Waarom ik nooit terugbel/stuur verdomme? Errrr? Ik doop mijn zogezegd intelligente gsm pissig om tot randdebiele dumbass-phone en sla, teneinde mijn sociaal leven te reanimeren, amper acht minuten later een verkoper van The Phone House aan de haak. Puur professioneel, bien sûr.
Na een uitgebreide vraag-en-antwoordsessie (sorry aan de rij wachtenden in The Phone House), huppel ik het telefoonpaleis uit: sexyness: + a lot; financiële gezondheid: - 215. Auwch. Ik negeer mijn vederlichte portefeuille en begin in een soort van gadgetroes (dit was nieuw voor mij, maar enigszins vergelijkbaar met een nieuweschoenenroes. Echt!) met het ding te prullen. I am such a happy spender. Na een kleine week is de roes lichtjes bezonken. Gelukkig maar, anders zouden u en ik behoorlijk aan mijn mentale toestand mogen twijfelen.
Tijd voor een status quo, lijkt mij.
- Ik heb maar liefst veertien (!) gratis applications, waarmee ik naar hartenlust balletjes kan stuk schieten, en diamantjes van eenzelfde kleur mee kan laten wegpoppen. Cool, this is like a Nintendo AND a phone.
- Ik irriteer mijn telefonische gesprekspartners. Blijkt dat je zo'n touchscreen ook kunt bedienen met je haar. Zeker in het midden van een tamelijk belangrijk gesprek. Dan werkt het al-tijd.
- Ik ben er zowel enigmatischer als poëtischer op geworden, dankzij de automatische 'ik-raad-wat-je-typt-maar-eigenlijk-lijkt-het-woord-dat-ik-voorstel-voor-geen-ballen-op-het-woord-dat-jij-foutloos-hebt-ingevoerd'-functie. Lovely.
- Ik overweeg van dagcrème te switchen bij het aanschouwen van mijn überbevlekt scherm na een korte encounter met mijn wang. Hoe vet is mijn vel? En mijn rechter wijsvingertop? Oh boy, ik voel hier een huidcomplex van formaat opdoemen.
- Ik neem foto's van al-les. En die foto's wil ik dan ook graag delen. Just because I can. Genre: 'Was opgehangen door heel je woonkamer? Snel, Snel, neem een foto en zet 'm op facebook'. Ik hoop dat ik deze exhibitionistische fase snel ontgroei, voor ik nog meer mensen verveel met mijn wereldschokkende huishoudfootage. Alvast sorry, lieve facebookvrienden.
Xxx
Rieno
Geen opmerkingen:
Een reactie posten