Tot de grootste hilariteit van the Manfriend, durf ik op een blauwe dinsdagavond als deze wel eens mijn kleerkast induiken. Mijn goede vriend Mr. Telly wordt dan zowaar straal genegeerd (dat heeft, toegegeven, ook een beetje te maken met de vreselijkste zomerprogrammatie ever, maar bon) en huishoudelijk werk krijgt een behandeling die nog stiefmoederlijker is dan let's say, op maandag, woensdag, donderdag en de rest van de week.
De kleerkast, dus. Allereerst moet gezegd zijn dat ik verwikkeld ben in een tamelijk snel wisselende haat-liefde-verhouding met mijn Ikea-exemplaar. In een vlaag van extreme budgettering werd tzeh closet aangekocht voor de bescheiden totaalprijs van 69 euro. Hetgeen vandaag neerkomt op 23 euro per dienstjaar. Helaas bleek zo'n Aneboda niet de trouwste levensgezel voor mans (vrouws?) garderobe. De petieterige kledingstaaf buigt tegenwoordig onheilspellend door, alsof Ikea mijn shopgeweten onophoudelijk tergt met deviezen als 'Is de kleerkast te klein, dan zal Rien niet vlijtig aan het sparen zijn'. Een mens zou voor minder een paar bommetjes placeren, me dunkt.
Doorn in mijn mode-oog is het plafondhoge prachtexemplaar dat the BF als uitwuifgeschenkje meekreeg van de mama en de papa. Schapjes à gogo, opbergruimte à volonté. Allemaal heel mannelijk benut: een opgefrommelde boxershort of vijfhonderd (my bad: ik weiger manifest kledingstukken te strijken als die onder andere exemplaren worden gedragen), achtendertig t-shirts opgerold in afzonderlijke bolletjes (kan iemand asap een opvouwgen inplanten bij de mannelijke sekse? Dank.U.Wel). Ach, eerlijk is eerlijk. Mijn faux-fur winterjas mag er ook nog ergens bij.
Alle kastjaloezie op een stokje. Wilde ik het niet hebben over mijn geliefkoosde kleerkastavonden? Die vier à vijf uren per week waarin ik in een exclusieve één-op-één relatie ben verwikkeld met mijn garderobe en beschamend hard uitpuilende accessoirekast. Zo'n avond begint traditioneel met wat internetgesurf. Zo vond ik vandaag op het heerlijke blog The Glamourai een tutorial voor hippe tulbanden. Na negen sjaals aan de tulbandtest te hebben onderworpen (te klein, te groot, niet van zijde, te granny, te saai...), bleek 10 my lucky number. Maar zo'n tulband, met een pyjama eronder... dat schreeuwt meteen heel luid 'tang' en 'varken'. PJ's uit, kleerkast open. Even wat armspierenwerk ten beste geven om een negentigtal kleerhangers uit elkaar te duwen, en die een-keer-gedragen-maxirok-met-luipaardprint toch voor een tweede keer op te duikelen. Driewerf boehoe/hoera, want de waistband zakt meteen obsceen laag. Het is niet mijn fout dat ik nieuwe kleren moet kopen, maar die van Dokter Dukan, rechtvaardig ik alvast toekomstige shopping sprees. Maar de rok laat zich gewillig omvormen tot een strapless midi jurk. Riempje hier, statement necklace daar, Xena-the-warrior-princess-nepgouden armbanden overal. En plateausandalen waar de Condroz een puntje aan kan zuigen. Daarna volgt gewoontegetrouw ritueel nummer twee. Hoewel ik al braafjes mijn dagelijkse, zeven stappen tellende reinigende/hydraterende beautyroutine heb doorlopen, plamuur ik mijn poriën weer vrolijk dicht. En die hippe oranje lipstick, die kan er ook nog wel bij. Net als een retrozonnebril, compleet overbodig wegens 1) binnen en 2) na zonsondergang.
Zo. Klaa-haar! Hoewel... ik moet ook nog een outfit voor morgen uitzoeken, want – noem me gerust een beetje mode-laf – hiermee durf ik eigenlijk de straat niet op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten