Sinds de volledige beautyindustrie mij te pas en te onpas om de oren slaat met afschrikwekkend beeldmateriaal van verrimpelde vrouwmensen, ben ik schoorvoetend aan een sunblockkuur begonnen. Elke enigszins met de aarde verbonden post-puber weet ondertussen dat lijf en leden insmeren met extra vierge olijfolie tijdens een zeven uur durende baksessie op het strand niet meteen the way to go is. Ik dus ook. Edoch. Dat crèmesmeren blijft een rotbedoening. Zo zijn er nooit spiegels in een straal van twee meter rond de strandstoel waarin ik mijn luie kont heb geplaceerd. Een godsgeschenk voor het negeren van rolletjes, hobbeltjes en bobbeltjes, maar tegelijk ook wel de reden waarom ik mezelf steevast zebragewijs (van het beige-wit gestreepte soort) belachelijk lig te maken wegens weinig uitsmeertalent/geduld. Ook ben ik geen fan van zand, vooral niet als accessoire op mijn spierwitte, blinkende crèmelaag.
Maar een mens heeft verantwoordelijkheden. Nu ik wel eens alleen afreis naar zonnigere oorden, for business and pleasure, is daar niet meer de mama om mij elk zonneklopuur ietwat dwingend een tubetje SPF 30 aan te reiken. Of – nog beter – om mijn schouders/rug/benen/voetzolen in te smeren wanneer ik, ongetwijfeld heel flatterend, lig te dutten. Door dit plotse gebrek aan externe verantwoordelijke factoren, heb ik mezelf zowaar een zongeweten geschopt. Zo eentje van een ik-kom-het-huis-niet-meer-uit-zonder-factor-vijftig-ook-niet-in-de-winter-graad. Eerlijkheidshalve beken ik wel dat de Belgische persagentschappen hier een steentje (oftewel: rotsblok van behoorlijke omvang) aan hebben bijgedragen. De voorbije maand kreeg ik zoveel liters zonnecrème in mijn postvakje gedropt (dank u vriendelijk, trouwens), dat ik bijna moreel verplicht ben om voortaan ook 's nachts te gaan smeren.
Vervelend is wel dat deze nieuwe smeerobsessie geen onmiddellijke voldoening schept. Rimpelloze Future-Rien zal Volhardende Present-Rien ongetwijfeld ooit dankbaar zijn voor dit nieuwbakken sunblockinitiatief, maar ondertussen is Present-Rien wel mooi melkwitter-dan-wit. Neen, ik lieg. Ik heb mezelf daags geleden weer een mooi patroontje aangemeten. Met zelfbruiner. Ja, ik had gescrubd (I am not a beauty rookie, you know), maar ikwasookeenkleinbeetjedronken. Het resultaat laat zich raden: 'weinig' egaal gebruinde onderbenen (als in: schenen in een bijna Afrikaans cacaotintje, kuiten quasi-onaangeroerd en dus nog steeds achterlijk Eskimobleek) en pér-fect gebronsde nagelriemen (mooi!). Komt nog eens bij dat ik alle lichaamsdelen die onder kleren horen te zitten (mijn tube was bijna op, oké...) gewoon heb overgeslagen. Leek mij logisch.
Maar, maar. Gelukkig ziet the BF mij nog graag, in bruine én in witte tijden. En gelukkig slingerden er hier ook nog ergens drie citroenen en een kilo scrubzout rond, zodat ik the morning after compleet bekaterd de schade nog enigszins kon beperken. 'Viva Melkflesbenen', dat wordt mijn nieuwe mantra. Tja, Ik moet wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten